Yokoluş fırtınalarım...

[DiloshH]

Her şeyin üstesinden gelebilecek kadar güçlüyüm sanıyordum, kendimi umursamazlık denizinde rotasını kaybetmiş gemi gibi görüp karaya oturmaksızın bu lanet hayatın içinde seyreder, giderim sanıyordum. Bir yerlerde, içimde benliğimin yeniden oluşmasına ihtimal vermeden amaçsız yaşarım sanıyordum, asalaklar gibi.

Bilemezdim, fırtınaların biteceğini, ayaz karanlıkların bu gemiyi yaşayan umutların adasına sürükleyeceğini, düşünemezdim. Yaşadıklarımın hep karanlık, soğuk kabuslarda kalacağını sanırken, bir nefesin dudaklarımdan başlayıp içimde kalan bir parça cesaret kırıntısıyla beni yeniden yaratacağını, asla ama asla güleceğimi bilemezdim.
Sevginin gücünü gördüğümde, bir yalanın parçası olan hayatıma sarılmak geldi hiç bırakmamacasına, sıkı sıkıya. Yaptım, içimde yaşadığım ayaz sonsuzlukta terk ettim kalabalık yalnızlığımı. Hasrettim bi yudum gülümsemeye, hasrettim bitmeyeceğini düşlediğim birlikteliklerimizin sonunda biteceğini bildiğim ayrılıkların dayanılmaz acısına.
Benliğimi yaratan bir bakışa, ellerinin soğuğa aldırmadan yüzümü, ellerimi ısıtmasına, sımsıcak, sevgi dolu bir gülümsemenin ardından, içimde, volkanların tepkisi gibi çarpan yüreğimin sıcaklığına tutulmuştum, bağlanmıştım ayrılacağını düşünmediğim bir limana.
Koca kışı yanında sımsıcak bitirip, buz gibi bi yaza başlamak en kötü kabusumdu belki ama onun yanında o kadar umut doluydum o kadar mutluydum ki; karanlık ayaz sonsuzluğa dönebileceğim gerçeğini göremiyordum.
Bu kabusunun gerçekliğinde benciliğimle yüzleşebiliyor onun bensiz mi yoksa benimle mi daha mutlu olduğunu düşünmüyor değildim ama yapamadım onda bulduğum bir parça benliğimi bencillikte kendime sakladım.
Dahası seviyordum ya, dokunuyordum ya, sarılıyor, hep kendime saklıyordum bensizliklerde onu. Bırakamazdım bir daha kendimi fırtınaların kucağına, hiçbir zaman oradan kurtulamayacağımı düşünemedim, onun içinde kendime sahip çıkarken aslında onu bırakmıştım fırtınaların göbeğine yapayalnız, arkasında ben umut adasında terkedilmişliği yaşayacağımı fark ettiğimde, o fırtınaların kucağında çırpınıyordu bensiz, gidemiyordum yanına ulaşamıyordum ona, zincirliydim bu limana. Sonra, gözlerimi açtığımda o ufukta kayboluyordu fırtınalar bana yaklaşırken. Güneşin sıfırlandığı denizin üstünde süzülüp gidişi mutluluğu başka yerde arayacağını fısıldayışı ile yetinmek kalmıştı bana hiç bitmeyecek fırtınaların başladığı onsuzluk limanında....